barokken (litteratur)

Mykje av diktinga i barokken var religiøs. Forfattarane skreiv om vanskene med å vere eit vanleg menneske og ein god religiøs person til same tid.

Typiske tema i litteraturen var lys mot mørker, jord mot himmel, sorg mot glede.

Mykje av litteraturen i barokken skulle vere med å oppdra folket. Derfor var den skrive på det språket ein brukte til dagleg, og ikkje på latin. Latin var det språket prestane brukte.

Dei fleste av tekstane i barokken var skrivne for å bli brukte ved viktige hendingar, som bryllaup, gravferder, dåp, bursdagar og når ein konge skulle kronast.

Barokken i Europa var litt ulik frå land til land. Det var fordi samfunna var ulike. Der det hadde vore mykje krig og elende var litteraturen meir pessimistisk, som i Tyskland.

I Sverige og Danmark var litteraturen ganske lik den tyske. Den danske salmediktaren Thomas Kingo er den mest kjende.

Andre kjende forfattarar i perioden er John Donne og John Milton. Begge skreiv mest dikt. Milton er særlig kjend for det lange diktet Det tapte paradis.

I Noreg var salmediktaren Petter Dass ein ganske optimistisk forfattar. Dorothe Engelbretsdatter skreiv også salmar, men var meir dyster og alvorleg. Ho var likevel ein av dei mest populære norske diktarane i barokken.

I Noreg kom barokken først rundt 1680.

I Frankrike var litteraturen i barokken ganske ulikt frå andre land i Europa. Her var forfattarane inspirerte av gresk og romersk litteratur, som er den klassiske litteraturen. Denne perioden blir derfor ofte kalla fransk klassisisme i Frankrike.

Racine og Molière var to av dei mest kjende franske forfattarane frå denne perioden.

• litteratur
• litteratur – perioder
• barokken – kunst
• barokken – musikk