Dialekt er ein variant av eit språk i eit bestemt geografisk område.
Ulike dialekter skil seg frå kvarandre i ord, grammatikk og uttale og tonefall. Til dømes seier ein «eg» i somme dialekter i Noreg. I andre dialekter seier ein same ord «æ», «i», «je», «jæ» eller «jæi».
Dialekten seier noko om kvar ein kjem frå, kven ein er, og somme tider òg kven ein ønskjer å vere. Det er ein sterk samanheng mellom dialekt og identitet.
Språk har ofte skriftspråk, medan dialekter ikkje har det.
Alt i norrøn tid, om lag 1050–1350, var det tydelege dialektforskjeller i Noreg. Hovudskillet var mellom aust-norsk og vest-norsk. I dag deler ein dialektene opp i fire grupper: nordnorsk, trøndersk, vestlandsk og austlandsk.
Geografi var ei viktig årsak til utvikling av ulike dialektar i Noreg. Folk som har mykje kontakt med kvarandre i eit område, utviklar felles språk. Tidlegare gjorde fjell og vidder, skog og store avstandar det vanskeleg for folk å ha kontakt med kvarandre. På kvar si side av eit stort fjell eller ein brei fjord, kunne det derfor utvikle seg ulike måtar å snakke på.
I dag er mange forskjellar mellom dialektane i ferd med å bli borte. Avstandane er mindre og fleire bor i byar og tettstader. Då påverkar dei språket til kvarandre. I tillegg gjer ny teknologi at folk får kontakt med fleire ulike dialekter og varianter av språket. Det gjeld både i Noreg og i andre land.
I Noreg er det vanleg å kunne bruke dialekt i dei aller fleste samanhengar. Fleire skriv også sin eigen dialekt i sosiale medier. I dei fleste andre land er det mindre vanleg å bruke dialekt i det offentlege.
